De aandoening leidt tot een disfunctie van de productie van schildklierhormonen, maar wordt behandeld
Afbeelding van Halanna Halila in Unsplash
Hyperthyreoïdie is de overmatige productie van hormonen die door de schildklier worden geproduceerd en die verantwoordelijk zijn voor het behoud van de functie van belangrijke organen zoals het hart, de hersenen, de lever en de nieren.
De ziekte, ook wel "overactieve schildklier" genoemd, komt vaker voor bij vrouwen van 20 tot 40 jaar, maar kan iedereen treffen, zelfs pasgeborenen - de zogenaamde congenitale hyperthyreoïdie.
Wat veroorzaakt
De meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie bij volwassenen is de ziekte van Graves - het immuunsysteem valt de schildklier aan en beschadigt deze, waardoor deze groter wordt en de klier wordt gestimuleerd om overtollige hormonen T3 en T4 te produceren. Het is een chronische ziekte (die lang aanhoudt) en komt vaker voor bij mensen met familieleden met een voorgeschiedenis van schildklierproblemen.
Andere mogelijke (veel minder vaak voorkomende) oorzaken van hyperthyreoïdie zijn onder meer:- Schildklierknobbeltjes: tumoren in de schildklier, die overtollig schildklierhormoon kunnen afscheiden.
- Subacute thyroiditis: een pijnlijke ontsteking van de schildklier die meestal wordt veroorzaakt door virussen.
- Lymfocytische thyroïditis: een niet-pijnlijke ontsteking veroorzaakt door de infiltratie van lymfocyten (een soort witte bloedcellen in het immuunsysteem) in de schildklier.
- Postpartum thyroiditis: thyroiditis die ontstaat kort na het beëindigen van de zwangerschap
Symptomen
Aan het begin van de ziekte of in zijn mildste vorm zijn de symptomen niet gemakkelijk herkenbaar. Soms kan er een gevoel van ongemak en zwakte zijn. Hyperthyreoïdie is echter mogelijk ernstig en kan fataal zijn.In de meest ontwikkelde gevallen zijn de symptomen van hyperthyreoïdie:
- Versnelling van de hartslag (meer dan 100 per minuut);
- Onregelmatigheid van de hartslag, vooral bij patiënten ouder dan 60 jaar;
- Nervositeit, angst en irritatie;
- Handen schudden en zweten;
- Verlies van eetlust;
- Intolerantie voor hoge temperaturen;
- Zweten;
- Haaruitval en / of zwakte van de hoofdhuid;
- Snelle nagelgroei, met neiging tot afbladderen;
- Spierzwakte, vooral in de armen en dijen;
- Losse darmen;
- Gewichtsverlies;
- Onregelmatige menstruatie;
- Verhoogde kans op abortus;
- Staren;
- Ogen uitpuilend (uitpuilend), met of zonder dubbelzien (bij patiënten met de ziekte van Graves);
- Versneld calciumverlies uit botten, met verhoogd risico op osteoporose en fracturen.
Diagnose
Om hyperthyreoïdie te diagnosticeren, worden fysieke en bloedonderzoeken gedaan. De ziekte wordt bevestigd wanneer de niveaus van T4 en T3 hoger zijn dan normaal en het TSH-niveau lager is dan de referentie.
Om het type hyperthyreoïdie te bepalen, is een opname van radioactief jodium nodig om te meten hoeveel jodium door de schildklier wordt opgenomen. Er kunnen ook schildklierbeelden worden aangevraagd om hun grootte en mogelijke aanwezigheid van knobbeltjes te controleren.
Behandeling
De behandeling van hyperthyreoïdie is afhankelijk van elk geval. Leeftijd, type hyperthyreoïdie, medicatie-allergie (gebruikt om hyperthyreoïdie te behandelen), ernst van de ziekte en reeds bestaande ziekten zijn de belangrijkste factoren die bepalen welke behandeling geschikt is.
De gebruikte medicijnen zullen in feite het gebruik van jodium door de schildklier voorkomen, waardoor de hoeveelheid schildklierhormonen die in het bloed circuleren zal afnemen. Dit komt omdat jodium essentieel is voor de synthese van T3 en T4 en, als het er niet is, zal de schildklier ze niet in overmaat kunnen produceren, waardoor de noodzakelijke vermindering van de hormonale productie wordt gegenereerd.
Een andere manier om hyperthyreoïdie te behandelen is door het gebruik van radioactief jodium. Deze behandeling geneest de ziekte, maar vernietigt meestal de schildklier volledig, waardoor de persoon schildklierhormonen tot het einde van zijn leven nodig heeft.
Chirurgische verwijdering van de schildklier is een andere permanente oplossing, maar er bestaat een risico op beschadiging van de bijschildklieren (die het calciumgehalte in het lichaam regelen) en van de zenuwen van het strottenhoofd (stembanden). Dit type behandeling wordt alleen aanbevolen als medicatie of radioactieve jodiumtherapie niet geschikt is.
Bètablokkers kunnen ook worden gebruikt om hyperthyreoïdie te behandelen. Deze medicijnen (zoals atenolol) verlagen de schildklierhormoonspiegels niet, maar ze kunnen ernstige symptomen onder controle houden, zoals een snelle hartslag, tremoren en angst.
Als u al bent behandeld voor hyperthyreoïdie of wordt behandeld, vergeet dan niet uw arts regelmatig te raadplegen, zodat de aandoening wordt gecontroleerd. De schildklierhormoonspiegels moeten normaal zijn en de botten moeten voldoende calcium krijgen om de botten sterk te houden.
