Een manier om biofilie en natuurbehoud in stand te houden, is milieueducatie
Heb je gehoord van biofilie? De term, die misschien vreemd lijkt, werd gepopulariseerd door de Amerikaanse ecoloog Edward O. Wilson in zijn boek met dezelfde naam, gepubliceerd in 1984. 'Biofilia' komt van het Griekse bios , wat leven en filia betekent, wat liefde, genegenheid of behoefte aan tevredenheid. Biofilie is letterlijk de liefde voor het leven. Maar wat is het concept achter die term? Wat is biofilie?
De eerste die het gebruikte was de Duitse psychoanalyticus Erich Fromm, om de psychologische oriëntatie van aantrekkingskracht voor alles wat leeft en vitaal is, te beschrijven.
Biofilie is een term die een wetenschappelijk perspectief omvat, van de aantrekkingskracht voor de natuur als een evolutionair principe, maar het heeft ook een sterk filosofisch karakter. Ook?
De term werd aanvankelijk gebruikt in psychoanalytische theorieën die de aantrekking tot de dood tegenstonden. Hoewel ze in verschillende perspectieven worden gebruikt, zijn theorieën het erover eens dat biofilie een teken is van fysieke en mentale gezondheid. Verschillende onderzoeken bewijzen de voordelen van leven met de natuur voor de menselijke gezondheid.
Biofilie als een evolutionair proces
In zijn werk bespreekt Edward O. Wilson de emotionele band die mensen hebben met andere levende organismen en met de natuur. De term duidt deze emotionele band en instinctieve wens aan om zich bij andere levensvormen aan te sluiten, die volgens Wilson in onze genen zitten en erfelijk zijn geworden. Voor de auteur is biofilie in de hersenen zelf ingeschreven, wat een uitdrukking is van tienduizenden jaren aan evolutionaire ervaring. In zijn hypothese zoeken mensen onbewust deze verbindingen gedurende hun hele leven.
Een voorbeeld van biofilie is de aantrekkingskracht van volwassen zoogdieren (vooral mensen) op de gezichten van jonge zoogdieren, die een beschermend instinct opwekken. De grote en kleine ogen die kenmerkend zijn voor elk jong zoogdier, wekken een emotionele reactie op die helpt om de overlevingskansen van alle zoogdieren te verhogen.
Evenzo helpt de hypothese te verklaren waarom mensen voor hun leven zorgen en soms hun leven riskeren om huisdieren en wilde dieren te redden, en om planten en bloemen in huis te houden. Bloemen duiden vaak op een mogelijke voedselbron. Een groot deel van de vrucht begint zijn ontwikkeling als bloem. Voor onze voorouders was het cruciaal om planten te identificeren, op te sporen en te onthouden die later voedsel zouden opleveren. Met andere woorden, onze natuurlijke liefde voor de natuur helpt het leven in stand te houden.
Biofilie wordt echter beïnvloed door persoonlijke, sociale en culturele ervaringen waarin het onderwerp is opgenomen, en leeft vanaf de vroege kinderjaren. In die zin is het, zelfs als biofilie een genetische neiging is, nodig om het contact met de natuur te versterken, zodat deze verbinding wordt bestendigd. Het ontbreekt aan constante input van de natuurlijke omgeving, dat wil zeggen, een rijke en diverse set aan verkenningservaringen in een natuurlijke omgeving, die de verbinding met de natuur versterkt.
We verhouden ons op verschillende manieren en met verschillende intensiteiten tot de omgeving die ons omringt. Er zijn stadsbewoners die natuurlijke landschappen mijden en plattelandsbewoners die helemaal geen voet in de stad zetten. Dit gevoel van leefgebied wordt gevormd door vertrouwde omstandigheden van het dagelijks leven in combinatie met onze instinctieve wortels. Simpel gezegd, we leren lief te hebben wat ons bekend is: we hebben de neiging om ons te verhouden tot wat we goed weten en een gewoonte zijn geworden.
Verbinding met de natuur
In stedelijke omgevingen is het niet zo eenvoudig om ruimte te vinden voor biofilie om bij mensen wakker te worden. Vergeleken met eerdere culturen, staat de huidige technologie een grotere afstand tot de natuur toe dan ooit tevoren. Technologische vooruitgang, meer tijd doorgebracht in gebouwen en auto's, en minder activiteiten die biofilie en respect voor het milieu aanmoedigen. Deze punten bevorderen de versterking van de kloof tussen mens en natuur.
In hoeverre zijn onze biologische perspectieven en gezondheid nu afhankelijk van het vermogen tot biofilie? Het is belangrijk om te begrijpen hoe biofilie wordt gewekt, hoe het gedijt, wat het van ons vraagt en hoe het wordt gebruikt.
Het ongekende geweld, de vervuiling en de aantasting van het milieu tonen de noodzaak aan om de band met de natuur te versterken. Om soorten en habitats te redden, moeten we de emotionele band met haar herwinnen. Het idee is dat mensen niet zullen vechten om iets te redden waarmee ze geen verbinding kunnen maken.
Paden: milieueducatie, architectuur
Sociaal ecoloog Stephen Kellert bevestigt de noodzaak om de aangeboren biofiele tendensen bij te werken in het licht van leren in een natuurlijke context. Deze activiteiten moeten rekening houden met de multidimensionaliteit van menselijke functies - de behoefte aan kennis, de esthetische aantrekkingskracht, de versterking van affectiviteit en de uitbreiding van creativiteit en verbeeldingskracht. Kellert is van mening dat alleen de geleefde natuur rechtstreeks bijdraagt aan de volledige psychosomatische ontwikkeling van een milieubewustzijn.
In deze context kiest de stedelijke samenleving steeds vaker voor vormen van symbolisch contact met de natuurlijke omgeving waarin het kind voorstellingen van puur virtuele aard opzet, wetende wat een boom is omdat hij hem op foto's of tv heeft gezien, zonder hem ooit echt te hebben aangeraakt. en voelde er een. Dit proces van uitsterven van de echte ervaring lijkt parallel te lopen met het uitsterven van de biodiversiteit.
Door educatieve processen kunnen kinderen betrokken worden bij de natuur, wandelen in natuurlijke omgevingen en levende wezens nauwlettend observeren. Wanneer gestimuleerd, opent de geest van het kind zich tot banden met niet-menselijke levensvormen. Onderzoek en recreatie in parken, stranden, dierentuinen, botanische tuinen en musea zijn essentieel voor dit proces. Op deze manier verwerft het kind kennis en plezierige emoties.
Direct contact met levende wezens (bramen, aardbeien, insecten, vogels en zoogdieren) en fysieke wezens (lucht, bodem, water, rotsen) beïnvloedt het kind op een manier die symbolische ervaring niet kan vervangen. Hoe meer we andere levensvormen begrijpen, hoe meer we erover leren en hoe meer waarde eraan wordt gehecht.
In de architectuur is biophilic design een strategie die mensen opnieuw met de natuurlijke omgeving probeert te verbinden. Het is een aanvulling op groene architectuur, waardoor de milieu-impact van de gebouwde wereld wordt verminderd. Een voorbeeld is het opnemen van meer groene ruimtes in de stad, meer klassen waarin de natuur centraal staat en het uitvoeren van intelligent ontwerp voor groenere steden die ecosystemen integreren in een biofiel ontwerp. Elke soort is een unieke creatie, een meesterwerk van de natuur.
Het milieu beschermen is niet een kwestie van “de natuur leuk vinden of niet”, maar van overleven en het zoeken naar balans met de planeet. Als we soorten en omgevingen niet redden, kunnen we onszelf misschien niet redden. We zijn meer afhankelijk van de natuur dan we ons kunnen voorstellen. We hebben verschillende redenen om biofilie te kweken en respect voor de natuur te verspreiden. Willen we een beschaving die zal evolueren naar een meer intieme relatie met de natuurlijke wereld of die zich zal blijven scheiden en isoleren van de aard waarvan het deel uitmaakt?
