Zware metalen in meststoffen kunnen de gezondheid van levende wezens en het milieu schaden
Afbeelding van Etienne Girardet in Unsplash
Meststoffen zijn chemische verbindingen die in de conventionele landbouw worden gebruikt om de hoeveelheid voedingsstoffen in de bodem en dus de productiviteit te verhogen. Ondanks dat ze essentiële en gewenste elementen voor planten hebben, bevatten meststoffen echter giftige zware metalen in hun samenstelling. Lees meer over de gevolgen van verontreiniging met zware metalen in meststoffen.
Wat zijn zware metalen?
De term "zware metalen" wordt gebruikt om metallische elementen te karakteriseren met een dichtheid groter dan 5 g / cm3 of een atoomnummer groter dan 20, die sulfiden kunnen vormen. De belangrijkste eigenschappen van zware metalen zijn hoge niveaus van radioactiviteit en bioaccumulatie. Dit betekent dat deze elementen, naast het opwekken van verschillende niet-metaboliseerbare chemische reacties, een cumulatief karakter hebben langs de voedselketen.
Volgens de studie “Evaluatie van de beschikbaarheid van cadmium, lood en chroom in sojabonen gekweekt in donkerrode latosol behandeld met commerciële meststoffen”, zijn sommige zware metalen essentieel voor de ontwikkeling van planten, zoals koper, ijzer en zink. Zware metalen zoals arseen (As), cadmium (Cd), lood (Pb), kwik (Hg) en chroom (Cr) zijn echter giftig en komen nog steeds voor in verschillende soorten meststoffen.
- Lees meer in het artikel "Wat zijn de milieueffecten van zware metalen in elektronica?"
Verontreiniging door zware metalen aanwezig in meststoffen
Bioaccumulatie is een van de belangrijkste eigenschappen van zware metalen. Het is een proces van assimilatie en retentie van chemische stoffen uit de omgeving door de organismen. Absorptie kan direct plaatsvinden, wanneer stoffen uit de omgeving (water, bodem, sediment) in het organisme worden opgenomen, of indirect, door de inname van voedingsmiddelen die dergelijke stoffen bevatten.
Bioaccumulatie is direct gerelateerd aan een ander proces, biomagnificatie genaamd, dat bestaat uit de overdracht van bioaccumuleerde chemische stoffen van het ene trofische niveau naar het andere. Dit betekent dat de concentratie van deze stoffen toeneemt naarmate ze door de voedselketen reizen. De giftige stof zal dus zijn hoogste concentratie hebben bij personen die trofische niveaus bezetten die verder van de producenten verwijderd zijn.
Bij planten en dieren veroorzaken zware metalen dodelijke en subletale effecten, omdat ze metabolische stoornissen veroorzaken. Bovendien vervuilen zware metalen in meststoffen de lucht, de bodem en het watermilieu, waardoor ze chemische en biologische effecten hebben op levende wezens.
In die zin kunnen er zware metalen aanwezig zijn in het voedsel dat we eten. In de afgelopen jaren zijn er verschillende onderzoeken uitgevoerd om de mogelijke effecten ervan op de mens te identificeren. Kwik tast het zenuwstelsel aan; lood en cadmium kunnen kanker veroorzaken; arseen hoopt zich op in de nieren en lever; en chroom kan bijwerkingen veroorzaken zoals vermoeidheid, verminderde eetlust, neiging tot blauwe plekken, misselijkheid, hoofdpijn, duizeligheid, veranderingen in de urinewegen, neusbloedingen en huidreacties.
Wat te doen om besmetting met zware metalen te voorkomen?
Om het probleem te verlichten, zijn er aanvaardbare limieten voor de concentratie van zware metalen in meststoffen. Deze limieten variëren afhankelijk van de wetgeving van elk land, wat aantoont dat er niet-uniforme richtlijnen zijn bij het opstellen van deze normen en dat er behoefte is aan verder onderzoek in dit verband. In Brazilië worden de niveaus bepaald door het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Bevoorrading (MAPA), in de verordening inzake landbouwinputs.
Daarnaast is het aan de wetgeving om normen vast te stellen voor keuring, inspectie, handel en grenswaarden voor de concentratie van zware metalen in meststoffen. Onderzoek toont aan dat het ontsmetten van bodems met zware metalen door humus een uiterst effectief alternatief is om besmetting te voorkomen. U kunt het consumeren van voedingsmiddelen met zware metalen vermijden door de voorkeur te geven aan biologische voedingsmiddelen, die bij de productie geen gebruik maken van kunstmest of pesticiden.
