Wat is sociale duurzaamheid?

Het is de inkomensverdeling met vermindering van sociale verschillen en verbetering van de kwaliteit van leven

sociale duurzaamheid

Afbeelding van Peter H via Pixabay

Sociale duurzaamheid wordt in wezen gedefinieerd als de inkomensverdeling met vermindering van sociale verschillen en verbetering van de kwaliteit van leven.

Het sociale gebied, geïnterpreteerd als een intrinsiek concept van duurzaamheid, begon vooral aan kracht te winnen met de komst van het Brundtland-rapport, gepubliceerd in 1987 door de Wereldcommissie voor het Milieu, en het document Agenda 21, een van de belangrijkste resultaten van de Eco-92-conferentie, in 1992.

Wanneer sociale duurzaamheid wordt gedefinieerd, moet deze in wezen worden gekoppeld aan het concept van ecologische duurzaamheid. Dit komt doordat het concept van sociale duurzaamheid slechts een thematisch gebied is binnen het concept van duurzaamheid.

Duurzaamheid

Sociale duurzaamheid

Bewerkte en verkleinde rawpixel-afbeelding is beschikbaar in Unsplash

Ignacy Sachs, een van de belangrijkste theoretici van duurzaamheid, definieert duurzaamheid als "een dynamisch concept, dat rekening houdt met de groeiende behoeften van de bevolking, in een steeds groter wordende internationale context" en dat negen hoofddimensies heeft: sociale, culturele, ecologische en ecologische duurzaamheid , economische, territoriale, nationale en internationale politiek.

Volgens de auteurs Robert Chambers en Gordon Conway moet duurzaamheid, om compleet te zijn, worden aangevuld met sociale duurzaamheid. Lees voor meer informatie over dit onderwerp het artikel: "Wat is ecologische duurzaamheid?"

Sociale duurzaamheid

Voor Ignacy Sachs is sociale duurzaamheid gekoppeld aan een stabiel groeipatroon en een betere inkomensverdeling met een vermindering van sociale verschillen.

Voor auteurs Robert Chambers en Gordon Conway verwijst sociale duurzaamheid niet alleen naar wat mensen kunnen winnen, maar ook naar hoe hun kwaliteit van leven kan worden gehandhaafd. Dit genereert twee dimensies: een negatieve en een positieve. De negatieve dimensie is reactief, als gevolg van spanningen en schokken, en de positieve dimensie is constructief, waardoor capaciteiten toenemen en versterken, veranderingen worden gegenereerd en de continuïteit ervan wordt verzekerd.

De duurzaamheid van individuen, groepen en gemeenschappen is onderhevig aan spanningen en schokken. Deze kwetsbaarheid heeft twee aspecten: een externe, waarin spanningen en schokken het onderwerp zijn, en een andere interne, die het weerstandsvermogen is. Spanningen zijn doorgaans continu en cumulatief, voorspelbaar en pijnlijk, zoals seizoensgebonden schaarste, bevolkingsgroei en afname van hulpbronnen, terwijl schokken doorgaans plotselinge, onvoorspelbare en traumatische gebeurtenissen zijn, zoals branden, overstromingen en epidemieën. Elke definitie van duurzaamheid moet het vermogen omvatten om deze spanningen en schokken te vermijden, of vaker te weerstaan, dat wil zeggen de veerkracht van de groep. De positieve dimensie van sociale duurzaamheid ligt in het vermogen om veranderingen in de fysieke, sociale en economische omgeving te voorspellen, aan te passen en er voordeel uit te halen.

Duurzaamheidsindicatoren zijn niet voldoende om sociale, ecologische en economische duurzaamheid te garanderen. Het is noodzakelijk om de technieken, de productiemiddelen en hun doel te heroverwegen.