Waarom verpakken we cadeaus?

Het inpakpapier stelt een striptease voor die zich verbergt en onthult, om banale voorwerpen in geschenken te veranderen

Geschenkverpakking

Afbeelding van freestocks.org op Unsplash

Nadat de feestdagen zijn begonnen en voorbij zijn, hebt u waarschijnlijk cadeaus uitgewisseld. Ongeacht uw overtuiging of religie, het is waarschijnlijk dat al deze geschenken één ding gemeen hadden: ze waren gewikkeld in een laag versierd papier.

Het knippen, vouwen en plakken van papier is oud en overstijgt culturele barrières en religieuze doctrines. Het inpakken van cadeaus verwijst naar een diepere ervaring: de manier waarop mensen hebben geleerd objecten in te kaderen om te laten zien dat ze speciaal zijn.

De geschenkverpakkingen die je waarschijnlijk de afgelopen weken hebt gemaakt, zijn gekoppeld aan de manier waarop een gouden lijst een schilderij in kunst verandert of de manier waarop een juwelendoos de nagel van een heilige een heilige schat maakt. Het inpakken van een gewoon object maakt het buitengewoon.

De verpakkingspapierindustrie is tegenwoordig immens: in de afgelopen jaren hebben producenten in de branche een jaaromzet gemeld tussen $ 3,2 en $ 9,36 miljard. In de VS wordt verwacht dat mensen tijdens de feestdagen meer dan vier miljoen ton inpakpapier en boodschappentassen weggooien, wat overeenkomt met ongeveer 11 gebouwen in Empire State (NY).

Inpakpapier is over het algemeen erg licht en bevat veel inkt, waardoor het moeilijk te recyclen is. Bovendien, als het films of plastic bevat, accepteren veel recyclers het niet. Daarom geven sommige cadeaumakers het instant-afval op dat inpakpapier vertegenwoordigt en kiezen ze voor duurzamere alternatieven om hun cadeaus in te pakken, zoals het hergebruiken van oude voedsel- of tissuedozen. Ondanks sterke milieuargumenten tegen cadeaupapier, is het voor de meeste mensen moeilijk om zich een geschenk voor te stellen zonder de gekleurde papieren omhulling.

Het belang dat het Westen hecht aan cadeauverpakking is ontstaan ​​in Europa en de Verenigde Staten tijdens het Victoriaanse tijdperk, toen het elegant werd om cadeaus te verpakken met prachtige stoffen en strikken. Toen, in 1917, tijdens de feestdagen, begon een winkel in Kansas City, Missouri (VS), nadat de stoffen op waren, bedrukt papier te verkopen dat was gemaakt met de binnenkant van versierde enveloppen. Ze waren snel uitverkocht en de winkel werd Hallmark, waardoor de moderne inpakpapierindustrie ontstond.

In 1979 arriveerde socioloog Theodore Caplow in Muncie, Indiana (VS) om Amerikaanse rituelen van geschenkuitwisseling te bestuderen. Nadat hij meer dan 100 volwassenen had geïnterviewd over zijn kerstervaringen, stelde hij een aantal regels op. Onder hen: kerstcadeaus moeten worden ingepakt voordat ze worden bezorgd. Caplow merkte op dat zijn geïnterviewden bijna alle geschenken in papier wikkelden, behalve de hele grote of moeilijke, zoals een fiets. Ze concludeerden dat mensen inpakken geschenken onder de boom konden zien "als een schitterend monument voor de overvloed van de familie en hun wederzijdse genegenheid". Het diende ook om de ontvanger een blij gevoel van verrassing te geven.

Antropoloog James Carrier voegde in 1990 een andere essentiële dimensie toe aan de studie van geschenkverpakking toen hij de parallel realiseerde tussen de opkomst van deze huidige praktijk en de industriële en massale productie van objecten. Het argument van Carrier is dat het inpakken van geschenken onpersoonlijke objecten verandert in iets persoonlijks, waarbij een eenvoudig product ritueel wordt omgezet in een persoonlijk geschenk. Dus tegenwoordig, wanneer verpakt, is een iPhone niet langer een object dat iedereen kan kopen en wordt het bijvoorbeeld "de iPhone die ik voor jou heb gekocht". Carrier wees erop dat handgemaakte cadeaus, zoals een pot zelfgemaakte jam, daarom geen compleet pakket nodig hebben. Een simpele lus is voldoende.

Inpakken voor zelfgemaakte cadeaus

Afbeelding onder CC0 in Pxhero

Deze studies zeggen veel over de gewoonte om cadeaus in te pakken in de hedendaagse westerse samenleving. Maar de praktijk van het inpakken, in bredere zin, heeft een veel diepere geschiedenis die een meer fundamentele reden suggereert waarom mensen bepaalde objecten inpakken, inlijsten en in dozen doen.

Papier werd al als inpakpapier gebruikt voordat er zelfs maar op werd geschreven. In het oude China, ongeveer 2000 jaar geleden, werd papier gebruikt om kostbare materialen, voorraden theebladeren en medicijnen te beschermen. Vervolgens gebruikte het keizerlijke hof papieren enveloppen om overheidsfunctionarissen geld te bieden. Ongeveer duizend jaar geleden werd inpakken een fundamenteel principe van het geven van geschenken in de Japanse cultuur. Met andere woorden, mensen verpakten cadeaus lang voor het begin van de industriële revolutie.

Het doel van inpakken kan worden begrepen binnen een bredere menselijke praktijk om het ene object als een frame te gebruiken om het belang van een ander te benadrukken. Kunsthistorica Cynthia Hahn noemde dit fenomeen onlangs "het reliekschrijneffect". In zijn meest recente boek bestudeerde Hahn de praktijken van katholieke kerken, islamitische moskeeën en boeddhistische kloosters om te begrijpen hoe voorwerpen zoals een vingerbot, een stuk hout of zelfs een stofdeeltje worden omgevormd tot heilige voorwerpen. Ze concludeerde dat de meeste religieuze relikwieën geen intrinsieke waarde hebben, maar 'sociaal geproduceerd' zijn als machtsobjecten. Dit is te danken aan het reliekschrijn, de houder die is vervaardigd om het relikwie te bevatten. "Het reliekschrijn maakt het relikwie", schrijft Hahn.

Reliekhouders zijn over het algemeen mooi, maar ze hebben een meer fundamentele functie: duidelijk maken dat wat ze bevatten (het relikwie) waardevol is. Desondanks moeten ze bijna op de achtergrond verdwijnen, net als een fotolijst. Het frame helpt om een ​​afbeelding als "kunst" te definiëren, maar het is bijna nooit de bedoeling dat het er deel van uitmaakt.

De container vormt het toneel voor een soort striptease die zowel verbergt (je weet niet precies wat erachter zit) als onthult (je hebt een idee van wat erin zit). En, net als bij de erotische act, merkt Hahn op dat "het heiligdom zijn doel vindt door aandacht te trekken en verlangen vast te leggen".

Velen maakten gebruik van de prestatiekracht van deze verpakking. Museumcuratoren gebruiken vitrines om objecten als historisch of mooi te markeren. Uitvaartcentra plaatsen de as van gecremeerde mensen in versierde urnen om menselijk stof te veranderen in voorouders om nooit te vergeten. Ontwerpers gebruiken nieuwe, elegante, witte dozen en als indrukwekkende sluitingen om in massa geproduceerde objecten er net zo speciaal uit te laten zien als een diamanten ring.

Dit is hoe papieren pakjes werken: ze omlijsten objecten als cadeau. Dit is wat een begaafd boek in een echt geschenk verandert. Een boek zonder wikkel had op de plank in een boekwinkel of op een nachtkastje kunnen staan. Uiteindelijk heeft zelfs zelfgemaakte gelei een strik nodig om te laten zien dat het een geschenk is.

Denk dus de volgende keer dat u een cadeau opent, na over alles wat uw pakket vertegenwoordigt. Neem even de tijd om na te denken over deze menselijke traditie en overweeg of het geschenk dat u vasthoudt eruit zou zien als een geschenk als het niet was ingepakt.