Akoestische ecologie: geluiden kunnen worden gebruikt om de gezondheid van het milieu te analyseren

De meting kan complexe veranderingen in habitats aan het licht brengen die niet zichtbaar zijn met metingen uitgevoerd door satellieten of foto's

Akoestische ecologie

Afbeelding van Luisella Planeta Leoni via Pixabay

Akoestische ecologie is een wetenschappelijke discipline die is ontstaan ​​uit de ervaring van muzikant en ecoloog Bernie Krause.

Wist je dat mieren, insectenlarven en zeeanemonen een geluidssignatuur creëren? Elke wilde omgeving op de planeet, zoals het Amazone-regenwoud, functioneert als een orkest van de natuur. De winden, insecten, reptielen, amfibieën, vogels, zoogdieren en geluiden van de rivieren zijn instrumenten die hun rol spelen in de klankharmonie van deze geweldige composities. Elk klanklandschap genereert een unieke signatuur en bevat een ongelooflijke hoeveelheid informatie. Het zijn ongelooflijk waardevolle hulpmiddelen om de gezondheid van een habitat in zijn hele levensspectrum te beoordelen.

Foto's en satellietbeelden zijn belangrijke instrumenten om ontbossing te monitoren, maar het is niet altijd mogelijk om via deze beelden gedeeltelijke degradatie te detecteren, aangezien het geluid van de omgeving veel meer kan onthullen over de balans van biodiversiteit. Het gebruik van dit type instrument voor het meten van biodiversiteit staat bekend als akoestische ecologie ( soundscape ecology ).

Bernie Krause, geboren in Detroit, VS, in 1938, bracht meer dan de helft van zijn 76 jaar door met het vastleggen van natuurlijke geluiden van over de hele wereld. Hij werkte samen met grote artiesten als Bob Dylan, The Doors en Rolling Stones, en hielp bij het creëren van geluidseffecten voor films als "Apocalypse Now" en "Rosemary's Baby". Hij was een van de grondleggers van het vakgebied akoestische ecologie en bedacht verschillende termen die veel worden gebruikt.

Wat is akoestische ecologie?

Om te begrijpen wat akoestische ecologie is, moeten we de oorsprong ervan analyseren. De eerste studies over soundscape, door SouthWorth (1969), bestudeerden stedelijke soundscapes en hun impact op menselijke relaties. In de jaren zeventig werd het concept uitgebreid met de oprichting van het World Sound Landscapes Project, geleid door Raymond Murray Schafer. De muzikant Schafer zei altijd dat “de wereld een enorme muzikale compositie is, die zich ononderbroken voor ons ontvouwt. Wij zijn tegelijkertijd uw publiek, uw uitvoerders en uw componisten. "

Het project had tot doel bewustzijn te creëren over geluidseffecten in de relaties en interacties tussen mensen en geluiden in een omgeving, inclusief muzikale orkestraties, auditief bewustzijn en akoestische projecten.

Een ander vakgebied binnen deze discipline is bioakoestiek, die de communicatie van dieren bestudeert, gedrag, theorie van de levensgeschiedenis en de fysica van geluidsproductie bestudeert. De meeste van deze onderzoeken zijn echter gericht op individuele soorten of op soortvergelijkingen. De opnames van vogeloproepen door ornithologen zijn voorbeelden, zoals het zingen van de zeer zeldzame ivoorsnavelspecht, wiens geluid is opgenomen in samples.

Maar wat theoretici als Krause verdedigen, is dat de fragmentatie en decontextualisering van de soundscapes van de habitat het onmogelijk maakt om de redenen voor de vocalisaties te begrijpen, of hun relatie met de andere dierengeluiden die in de omgeving worden uitgezonden. Door alle geluiden samen op te nemen, kunnen studies worden ontwikkeld op basis van een contextuele uitleg. Akoestische ecologie heeft een macroperspectief en richt zich op de gehele complexe reeks biologische en andere omgevingsgeluiden die op een locatie voorkomen, of dit nu geologisch of antropogeen is.

Bij het verkennen van equatoriale bossen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika, realiseerde de muzikant zich dat de geluiden van de natuur diep met elkaar verbonden zijn en de relaties van de habitat onthullen. Als muzikanten in een orkest harmoniseren verschillende soorten hun vocalisaties, moduleren ze samen en volgen ze de natuurlijke geluiden van de habitat. Dit holistische perspectief van de soundscape was een keerpunt.

Vroeger bestond de techniek uit het opnemen van het geluid van elk geïsoleerd dier, waarbij het onderzoek werd beperkt tot de grenzen van elke vocalisatie. Voor de muzikant "was dit een beetje zoals proberen de grootsheid van Beethovens Vijfde symfonie te begrijpen, het geluid van een enkele violist abstraheren van de context van het orkest en alleen naar dat deel luisteren".

In orkesten zijn de instrumenten onderverdeeld in categorieën zoals strijkers, metalen, percussie, hout, etc. In natuurorkesten zijn er ook divisies, aangezien de drie basisbronnen van de soundscape zijn: geofonie, biofonie en anthrofonie. Geofonie verwijst naar niet-biologische geluiden, zoals wind in bomen, water in een stroming, golven op stranden, bewegingen van de aarde. Biofonie is al het geluid dat wordt gegenereerd door levende, niet-menselijke organismen in de habitat. En anthrofonie zijn alle geluiden die door ons mensen worden geproduceerd. Of het nu gecontroleerde geluiden zijn, zoals muziek of theater, of chaotisch en onsamenhangend, zoals de meeste van onze geluiden.

Maar hoe analyseer je deze soundscapes?

Krause vond in 1988 volledig bewijs dat akoestische ecologie een maatstaf is voor de biodiversiteit. Dat jaar kreeg hij toestemming om de soundscape van Lincoln Meadow, een bosbeheergebied op drie en een half uur van San Francisco, in de Verenigde Staten, op te nemen. Verenigde Staten, voor en na selectieve extractie. Biologen en degenen die verantwoordelijk zijn voor de houtkap hebben de lokale gemeenschap ervan overtuigd dat de extractiemethode, die bestond uit het kappen van een paar bomen, geen milieueffecten zou hebben. De muzikant installeerde zijn opnamesysteem in de wei en nam bij zonsopgang een groot aantal refreinen op, met een zeer beperkt protocol en gekalibreerde opnames. Een jaar later keerde hij terug, op dezelfde dag van dezelfde maand, op hetzelfde tijdstip en onder dezelfde omstandigheden, en de soundscape onthulde een heel andere situatie, zonder de vorige harmonie.

Zoals de muzikant zegt: "Ik ben in de afgelopen 25 jaar 15 keer teruggekeerd naar Lincoln Meadow en ik kan zeggen dat de biofonie, de dichtheid en diversiteit van die biofonie, nog niet is teruggekeerd naar wat het was vóór de operatie".

Kijkend naar foto's van Lincoln Meadow gemaakt voor en na het proces, vanuit het perspectief van de camera of het menselijk oog, lijkt geen enkele boom of tak te misstaan. De vastgelegde "muziek" onthult echter een heel ander scenario. Het geluidsmozaïek van vroeger was nu beperkt tot een handvol geluiden, vooral de rivierstroom en het eenzame gehamer van een specht.

Traditionele methoden om een ​​habitat te beoordelen, zijn het visueel tellen van het aantal soorten en individuen in een bepaald gebied. “Visuele opname structureert impliciet een beperkt frontaal perspectief van een bepaalde ruimtelijke context, terwijl geluidslandschappen die reikwijdte uitbreiden tot 360 graden, ons volledig betrekken”, legt Krause uit. Echter, gedegen ecologie wetenschappers beweren dat de methode veel nauwkeuriger is en het mogelijk maakt gegevens te analyseren, zowel in dichtheid als in diversiteit, naast de harmonie van habitats. “En terwijl een foto meer zegt dan duizend woorden, zegt een soundscape meer dan duizend foto's”, besluit de muzikant.

Volgens muzikant Bernie Strauss is het concept relatief eenvoudig: hoe muzikaler en complexer de akoestische eigenschappen van een habitat zijn, hoe gezonder het is. Biofonieën bieden veel informatie die inzicht geeft in onze relaties met de natuurlijke wereld. U kunt de impact horen van de winning van hulpbronnen, menselijk lawaai en vernietiging van habitats. De soundscape geeft patronen aan die de mate van gezondheid van de habitat onthullen: als de relatie niet gezond is, zullen de bioakoestische patronen chaotisch en onsamenhangend zijn.

Na de industriële revolutie begonnen soundscapes in toenemende mate volledig te verdwijnen of werden ze een homogene wolk van hedendaagse stadsgeluiden. In het boek "Het grote orkest van de natuur" merkt Krause op dat 50% van zijn materiaal afkomstig is van habitats die zo radicaal zijn veranderd dat ze volledig stil zijn, of niet langer in hun oorspronkelijke vorm te horen zijn. "Op veel van deze plaatsen vinden de geluidsveranderingen angstaanjagend snel plaats, zoals bij de gletsjers van Kilimanjaro en Glacier Bay, of bij de koraalriffen", legt hij uit.

Bekijk de video (met ondertitels) voor de lezing van Bernie Krause met TED Talks .

De prachtige melodieën van de natuur

In het boek laat de muzikant ook zien hoe de opnames ons helpen om emotionele manifestaties van dieren te begrijpen. Krause ving de kreet van een bever op nadat hij zijn familie verloor bij een explosie, en onthult dat dit het meest trieste geluid was dat hij in zijn hele traject vastlegde.

Maar daarnaast zijn er details van prachtige melodieën uit de natuur, zoals het zingen van de Indonesische gibbonparen. De muzikant zegt dat een stam van Borneo vond dat het prachtige gezang van de gibbons de zon deed opkomen.

De ervaring van akoestische ecologie laat zien hoe belangrijk het is om meer aandacht te besteden aan de geluiden van de natuur, misschien genereert dit een onthullend proces dat een weerspiegeling van onze impact op het milieu mogelijk maakt. De geruststellende ervaring van het luisteren naar de geluiden van de natuur leert ongetwijfeld de zintuigen.

Hoor meer geluiden in "The Great Orchestra of Nature" van Bernie Krause