Nieuw vakgebied, industriële ecologie is een optie voor duurzame ontwikkeling
Industriële ecologie is een nieuw en veelomvattend vakgebied dat een geïntegreerde benadering van de relatie tussen industrie en milieu predikt. Meer ontwikkeld in landen als Japan, de Verenigde Staten en de Europese gemeenschap, streeft industriële ecologie ernaar vervuiling te voorkomen, recycling en hergebruik van afval te bevorderen, het efficiënte gebruik van hulpbronnen en productieve inputs, en de levensduur van industriële producten te verlengen. Het idee is dat de middelen die door de industrie worden gebruikt, binnen de productiecyclus blijven, waardoor verspilling wordt voorkomen.
De term industriële ecologie begon in de jaren zeventig in onderzoeks- en wetenschappelijke artikelen te verschijnen en het was ook in die tijd dat Japan de relatie met het milieu opnam in de praktische prestaties van zijn industrieën. Industriële ecologie, ook geassocieerd met de term industrieel ecosysteem, pleit voor integratie en samenwerking tussen industrieën, die elkaar zouden kunnen ontmoeten in bedrijventerreinen en geïntegreerde productieprocessen kunnen toepassen, waarbij het afval dat in het ene proces wordt gegenereerd, als grondstof in een ander of kunnen worden gebruikt als bijproducten in een andere industrie of proces.
Door het voorstel van industriële ecologie aan te nemen, integreert een industrie een systeem gebaseerd op circulaire economie, juist omdat (in het ideale plan) alle geïnvesteerde middelen worden hergebruikt. In die zin zou externe recycling een van de laatste opties moeten zijn, aangezien het grondstoffen uit het productiesysteem leidt. De voorgestelde praktijken integreren beleid dat nodig is voor duurzame ontwikkeling en dat al door sommige industrieën wordt aangenomen.
Tijdens de VN-conferentie over milieu en ontwikkeling (Eco-92), die in 1992 in Rio de Janeiro plaatsvond, werd de behoefte aan praktische reacties op het concept van duurzame ontwikkeling opgeworpen. Industriële ecologie is een van de manieren om de vraag te beantwoorden. Traditionele voorstellen zijn gericht op het voorkomen en verminderen van afval, terwijl de industriële ecologie begrijpt dat het zelfs aanvaardbaar en voordelig kan zijn om de productie van een bepaald type afval te verhogen, zolang het kan worden gebruikt als grondstof in een ander industrieel proces.
In Brazilië is het gebied van industriële ecologie nog embryonaal en vooral theoretisch, maar het breidt zich uit, vooral op de universiteiten - een eerste stap naar de implementatie van praktische toepassingen. Wereldwijd zijn er, naast verschillende gepubliceerde boeken, twee wetenschappelijke tijdschriften die artikelen publiceren over het onderwerp: het Journal of Industrial Ecology , gelanceerd in 1997, en het Journal of Cleaner Production , uit 1993.
Het veld breidde zich aanzienlijk uit in de jaren tachtig en negentig, toen ecologen waarschuwden voor de achteruitgang van het milieu en de gevolgen van het ongebreidelde industrialiseringsmodel dat van kracht is. Een van de baanbrekende studies in het Westen was het collectieve werk Belgian Ecosystem , ontwikkeld door biologen, chemici en economen en dat gaat over ideeën die vandaag worden verdedigd door de industriële ecologie, zoals het beschouwen van afval als grondstof voor andere processen, waarbij het belang van de circulatie van materialen in de systeem en bewaken de energiestromen van het systeem.
Industriële ecologie bevindt zich nog in de bouwfase, maar toont al een groot potentieel in het licht van milieuproblemen. Professionals zoals ingenieurs en bestuurders, maar ook economen en politici, kunnen in het concept een breed veld vinden voor actie en studie van nieuwe oplossingen, die zo noodzakelijk zijn voor het industriële gebied. Het pad van de industriële ecologie stelt bedrijven in staat om minder middelen uit te geven door te hergebruiken wat al een keer is gebruikt, en om toekomstig afval te vermijden, waardoor een betere integratie van de mens met de natuur wordt bevorderd.
